ShareThis

2013-05-31

බේබද්දාගේ විරහව


සරස්වතී...!!

සරස්වතී උඔ දෙයියෙක්
එක කකුලෙන් ජීවිතේ ගැට ගහන
අනිත් කකුල් කොටෙන් ගැට ලිහන
උඹ දෙයියෙක්.....

පාන්දර මහජන සම්පතේ
කෝටියේ මුල් තෑග්ග
රෝද තුනේ තියාගෙන
ගමක් ගමක් ගානේ පේ කර
වාසනාවන්තයාටම බෙදන
අනිත් උන් මඟහරින
සරස්වතී උඹ දෙයියෙක්...
අයියෙක් මල්ලියෙක් නැති පවුලෙ
උඹ දෙයියෙක්...

කනකරාජා කක්කුස්සි වලක
ජීවිතේ මුතු මැණික් ගරද්දී
උඹ මළපහ බේරලා චූ මුත්‍රා බේරලා
ලයිමට හීන් නූලෙ ගෙනාපු
තනි කකුලෙන් මධුසමය ගෙවපු
දිව්‍යාංගණාවී...කන්‍යාවී..

දූ පුතුන් රොත්තක්
රෝද තුනේ අතේ අතේ හයියෙන්
මහ දුරක් ගෙනාපු උඹ දෙයියෙක්

ආඬවනේ...

කණකා මලා
රෝද තුනේ අතක හයිය
අනෙක් අතෙන් පෙට්ටිය උස්සං
උඹ මහ ගිරි දඹේ හරි නඟයි

උඹ දෙයියෙක් සරස්වතී
උඹ දෙයියෙක්..

වාසි හූරන කාසිය වගේ
දෙපැත්තයි බං ජීවිතේ

උඹ දෙයියෙක්-පෙරළෙන පිටම නැග්ග.....!

-චමින්ද ප්‍රදීප් සිල්වා ගුණරත්න-

අයිතිය !


2013-05-30

මොහොතකට පෙර......

෴ සිතුවිලි පලස ෴

විල් තෙරින් නිල් උපුල් කැකුළක සුගන්දය මල් රොනක් සේ
පිල් විදා හල සලා මුහුලස රඟයි ඈ මොනරියක් සේ
මල් වරා සිටි පුන් මදාරා ලං වෙලා තව සිසිලසේ
දැල් වෙනා පහනක සිලක් සේ නිතඹ රන් සලුවෙන් වැසේ

රන් හසුන් උන් බය වෙලාදෝ මන් බලා සිටියම හොරා
හැන්ගිලා උන්තැනින් තව තව මතු කලා දෝ රස නුරා
නින් නදක් සේ හඬ සිහිල් දොල දියක් සේ සුවපත් කරා
මන් වෙලා මත් කලා අසුරක් දුන්නු රස කලතා පෙරා

සත් සියක් තරු පීදෙනා යුරු නිල් නුවන් කැන් පායලා
පත් සලා සිය අහුරු මුතු කැට රූරමින් පිට තෙත් කලා
ගත් නිසා සිත අමාවක සඳ අපට ඉඩදී හැන්ගිලා
පත් මයකි සයනයම පිබිදුන එහෙත් ඇත මා තව බලා....... 

මේ .....සමුගැනීමේ ඇරඹුමයි - by Indika Gunawardena

මේ .....සමුගැනීමේ ඇරඹුමයි

මේ .....
සමුගැනීමේ ඇරඹුමයි
ඇසේ සිරගත වූ
කඳුළු නිදහස ලබනා
සිතේ සිරවූ
සුසුම් අත්තටු ගසනා
මේ .....
සමුගැනීමේ ඇරඹුමයි

කාලයේ සැඩ සුළගින්
හදේ දැල්වුණු පහන් එළි නිවිලා
ඝණඳුරේ පේ‍්‍රමය සොයා යන
නිරර්ථක ගමනේ
නිමාවක ඇරඹුම මේ
මේ .....
සමුගැනීමේ ඇරඹුමයි

ශීත කාලය එළඹී
හදේ උණුසුම් හැගුම් ගොළුකරලා
උණුසුමක් සීතෙන් සොයා යන
නිරර්ථක ගමනේ
නිමාවක ඇරඹුම මේ
මේ .....
සමුගැනීමේ ඇරඹුමයි

Indika Gunawardena

කාන්තාරයේ කුසුම.....!

කාන්තාරයේ කුසුම.....!

රුවින් ගුණෙන්
හෙබි
වැලි කතරක
සුපිපුණ
කුසුමකි ..... මා
සමනල පහසක්
නොලබපු,
රිදවුවද කම්නැත,
පෙති තැලුවද
කම්නැත,
බමරෙක්වත්
පැමිණ, රොන් ගෙන.

^සූ

2013-05-28

පොරුවට කැන්දා - මල්ලේ සායම් කුමටද මන්දා

පෝරුවට කැන්දා
මුදු මාල පලන්දා
සුදු සේල ද අන්දා
නැකතට කැන්දා
ගෙනයමි බන්දා

මල්ලේ
සායම් 
කුමටද මන්දා

by Darshana Wimukthi

2013-05-27

සුදිය..


එකෝමත් එක දිනයක..
චතුරශ්‍රයේ, ටොරින්ටන් ..
බිම ඉඳගන..
මු දුටුවා !

මඟුලක් වගේ ..
සෙනඟ ඇවිත් බලා උන්න..

සුදිය..


සුදු කපුටා !


HasikisoM..

පිය සමර


2013-05-26

වයස දිනක් පමණ වයසැති බිළිඳියක් බෝක්කුවක් යටින් හමුවේ|

හබුං කටයි - බත් දෙකටයි
බෝක්කු කටයි - පුතා නිදයි

කොහෙද පුතේ අම්ම ගියේ - පුතු හඬවා යන්න ගියේ
නෑවිත් යළි ඉන්න ගියේ - කිරි අරගෙන යන්න ගියේ

මවු කුසයෙන් උපන්නියා - මවු නොදැකම හඬන්නියා
ලේ කිරිකර පොවන්නියා - ලොවට බයේ දුවන්නියා

පාර උඩින් බස් යනවා - අපේ පුතා නිදියනවා
පාර යටින් දිය එනවා - මව් සෙනෙහස දියවෙනවා

දොයි දොයි දොයි දොයිය බබා - අම්මා පැන ගියපු බබා
දොයි දොයි දොයි දොයිය බබා - අප්පා පැන ගියපු බබා

හබුං කටයි - බත් දෙකටයි
බෝක්කු කටයි - පුතා නිදයි.

වෙසක්!

පෙරදා සවස
නෙක නෙක වර්ණයෙන් සැරසුණු
අටපට්ටම
මිදුලේ වැලක එල්ලී හිඳී
වර්ණවත් රුධිරය
සව්කොළ මාංශය
මහ වැස්සකට දන්දී
අනිත්‍ය මෙනෙහි කරමින්

සංසාරය දවමින්
පහන් තැටියක්
සෙලවෙන සිතක්
ඔසවාන

කළු වළා අතරින් එබීගෙන
ආලෝක පූජාවක
වෙසක් සඳ
අද මදක් වියපත්ව

වෙසක් බලමින් යති
තරුණ ජෝඩු
සාධුකාර දෙති
මැදිවිය ඉක්මවූ ගැහැණු

ඩුම් ඩුම් හඬට
දන්සැලක
උඩ පනින කොලු ගැටව්
ආලවක වෙස් ගෙන

නාලාගිරි ඇතුන්
නාද කරමින් යති
මග දිගට
බුදුරදුන් නිසසලව වැඩහිදී.

2013-05-25

මැණික ඔයාට සුබ මංගලම් !

අහංකාර කිරිල්ලී...

නපුරු නුඹ...෴


කටකාර විහිළුකාර නුඹ....♥


පමාව...



හසරැල්ල ඔබම නම්
මන්ද ? කඳුළැල්ල වී
සැනසිල්ල ඔබම නම්
මන්ද ? ලතැවිල්ල වී
ගඟුලැල්ල ඔබම නම්
මන්ද ? රුදු රැල්ල වී
සිතුවිල්ල ඔබම නම්
මන්ද ? අසලම රැදි රැදී

*****නිශා*****




2013-05-22

මම හිදිමි තව මඟබලා

දසත හමනා සුළං රැළි වල අපේ මතක ඇත පාවෙලා
මසිත කලඹා නැගෙන සුසුමන් නුඹේ හිත ලග යාවෙලා
දිගත නලවා දැනෙන හසරැලි සිතට සිත තව ලංවෙලා
අරුත කියනා සෙනෙහසක් ලඟ නුඹේ නම ඇත ලියවෙලා

හමන මදනල සියුම් සියුමැලි නුඹේ වත ලඟ රැව්දිලා
නඟන සුසුමන් කඳුළු අමුණපු අපේ මතකය සමරලා
ගලන හසරැලි මුවින් ගිලිහි නුඹේ හිත ලඟ නැවතිලා
හදන මන්දිර මතක පාමුල අපේ හීනය බොඳකලා

අළුත් කඳුලක් ඇවිත් දෙනුවන් අඟින් හිද හිනැහිලා
තවත් සුසුමක් මතක පාමුල අපේ සමරුම් සිහිකලා
යලිත් තුරුලේ සැඟව ඉන්නට සිහින දකිමින් හිනැහිලා
සිතත් එක්කර යලිත් එන තරු මම හිදිමි තව මඟබලා

තනිකමට තනි වෙන්න

තනිකමට තනි වෙන්න
තව තවත් ඉඩ දෙන්න
මතකයට නුඹ ඇවිත් 
එපා හිත රිදවන්න
ඉනාවක් වු හිනාවෙන්
එපා නෙත හඬවන්න
මගේ නොවුනත් ඔයා
සදා සතුටෙන් ඉන්න


___නිශා___

2013-05-21

අභිනික්මන් කල පෙම...



යශෝදරාවක් වී ඉන්නට මා පැතුවත්
ඔබමයි බැමි බිඳදා ආවේ මවෙත
පෙර භවයන් පුරා පැතූ ලෙසින්
අවසර දෙන්නම් මා ප්‍රියේ
මේ භවය හෝ අභිනික්මනට
මගෙන් වෙන්ව ගොස්
සසර දුකින් එතෙර වන්නට...

2013-05-19


විප්ලවයේ දරුවෝ....

අලුයම
නිදිගැට බිඳින්නට පවා
ඉඩක් නොමැතිව
ඈතීන් ඇහෙන
ජීප් රියේ ශබ්දයෙන් පිබිද
වෙල් නියර දිගේ
ලන්දට දුවන...

උණු බත් කටක්
කාලෙකින් නොකෑ
උඹට බඩගිනි නොවෙද
මගේ පුතේ
හූල්ලයි අම්මා
චීත්තයෙ කොණින්
කඳුලු පිහලමින්...

උලමුන් කෑගසන
රාත්‍රියෙ වියරු බව
කියන්නට දෝ ඇවිත්
උඩු බුරයි බලු රැළම
පහන් වැටියක් පවා
නොදැල්වෙන රාත්‍රියෙ...

බර අඩි සපත්තුව
බොරළු වල ගැටෙද්දී
කණ් අඩි හිරකරයි
වැල් කැඩුණු ඇදේ හුන්
ම,පුතු දිවගොස්
කොට බිත්තයෙන් එපිට
සැඟව යයි...

හිතන්නටවත් ඉඩක් නැති
අහේතුක වෙලාවේ
කුදලාන ගියේ ඇයි
මා පුතුන්
සඳ රාහු අල්ලලා
කළුවරක් ඇඳෙද්දී
වෙඩි හඬක් ඇසුණෙ ඇයි
ඈත වෙල් මණ්ඩියෙන්...

අප්පච්චී මිල්ලන් ගොඩ රාජාට පැරදිණි..


ඔය හෙන්ඩුව අහක් කොරාං බොල හෙන්ඩු වලින් අලි බය කොරන්න පුළුවං. හීලෑ කොරගන්ට බෑ,සතා සිව්පාවට කරුනාව මෛත්‍රිය දක්වපං

රාජා නතුකරගන්නට හෙන්ඩුව මාතට ගත් සෑම විටකම වාගේ අප්පච්චිගේ මුවින් පිටවූයේ එවදන්ය,

ගං තුලානේ කොයි අහු මුල්ලක හෝ පොල් ගසක් ,කිතුලක්,කැපූ බැව් දැනගත් වහාම අප්පච්චී ක්ශනයකින් එහි යයි,යොදුන් ගනන් දුර ,අතු ,බඩ ඔසවා එයි,පසුව ඔහු විඩා නිවන්නේ රාජා තලු මරමින් එය බුදිද්දී ය,

පොල් අතු හැමදාම නැත,එහෙව් දවසට මහන්සිය .කාන්සිය,රැය දවාල නොබලාම මූකලානේ කරක් ගසයි,නානාවිධ අතු ඉති කඩා එයි,අප්පච්චිගේ පය ගෙවෙන්නේ විල්ලුද නොමැති මහ පාරටත්,අතු ඉති සොයා මූකලානටත්,ගම් තුලානටත් ය,

අත්ල වේළුනු පොල් ගෙඩියක් වාගේ ගොරහැඩිය,රළුය.

බොලෑ අප්පච්චිය ඔය හස්ති රාජයා හින්දා කිරි එරෙන්නැති එක පුදුමයි,ගම්මු නිතරම එසේ කියයි,

ගම්මුන් එසේ කීවත් ගම්මුන් රාජාට තිබෙන්නේ අසීමිත ගෞරවයකි,සෙනෙහසකි,භක්තියකි...දළඳා වඩම්මන හස්ති රාජයා අපේ ගමේය කියන්නේ උන් දැඩි භක්තියෙනි,

පෙරහැර කාලවලට අප්පච්චීටත්,රාජාටත් අසීමිත වැඩ රාජකාරී ය,හස්තිරාජයාගේ ඇඳුම් පිළිවෙලය,පිරිසිඳුය,නමුදු අප්පච්චී ඔහු කෙරෙහි එතරම්ම උනන්දුවක් නැත,

අප්පච්චී රාජාගේ පිට නැඟී ගමන් ගියානම් කලකට ඉහතය,මා දන්නා තරමින් මෑත ඉතිහාසයේ එවන් දිනයක් නොතිබිනි,මා කිහිප විටක්ම රාජාගේ පිට මතින් යෑමට අවසර ඉල්ලූ නමුදු සෑම විටම අප්පච්චි කීවේ,මේ දළඳා වඩම්මන පිටේ උඹලට යන්න...උඹලට අමු කැවිලද? කියා ය.

හෙන්ඩුව නාම පදයක්ම වී ගෙයි මුල්ලේ විය,එය රාජාගේ සිරුර කිසිදා ස්පර්ශ කර නැත,

උන්නත් දාහයි මළත් දාහයි කියන්නේ අලින්ට නේද මාමේ'යි කොලු ගැටයෙකු ඔච්චමට විමසූ විට අප්පච්චී අසීමිතව කේන්ති ගනියි,"බොලෑ අම්මණිඩිට තමයි එහෙම කියන්නේ'යි අප්පච්චි කියන්නේ පුපුරමිනි,

මූ ගිය ආත්මෙක මගේම දරුවෙක්..මං මේකා බලාගන්නේ රාජකාරියටම නෙමෙයි බොලව්,අපිට හරි හමං දකින්නවත් පින් නැති දළඳා වහංසේ මූ පිට උඩ තියං වඩම්මන්න තරං පිං කොරලා තියනවා,සතා උනත් පිං නැත්නම් මෙහෙම පිනකට දායක වෙන්ට පුලුවනෑ..

අප්පච්චී දින පතා රාජා ඔයට ගෙන ගොස් නහවනු ලබයි,මේ සියල්ල ඔහු ඉටු කරන්නේ දැඩි භක්තියෙනි,සෙනෙහසිනි..,

අලි මන්තර ,හෙන්ඩු,අලි භාශා ඔහු රාජා වෙනුවෙන් භාවිතා කරන්නේ නැත,පාරම්පරික ඇත් ගොව්වෙකු වන අප්පච්චී අලි මන්තර හොඳින් දන්නා මුත් රාජා කෙරෙහි එම සිද්ධාන්ත වලංගු කොට ගන්නේ නැත,වරෙන් පුතා...කාපං පුතා..නැඟිටපන් පුතා...ආදී වූ බස් පමණක්ම අප්පච්චී රාජා හා කටයුතු කිරීමේදී භාවිතා කරයි.

රාජා සද්ධන්ත කුලයේ මංගල හස්තියෙකි,සත්පොලක් බිම ගෑවෙයි,හිස මනා ලෙස කුළු දෙකකට බෙදී තිබේ..එක් විසි වියැති සවිමත් මේ ගිරි ශිකරය කුඩා දරුවෙකු මෙන් අප්පච්චීට නතුය,අවනතය,

දළදා පෙරහැර අවසන් ය,විඩා බර කාලයක අවසන රාජා වෙනදාට වඩා අසහනකාරී තත්වයකින් සිටි බවක් දැණින,නමුදු වැඩි කලබලයක් නැත,මුත් වෙනදාට හැල්මේ සිටින රාජා අද නිතරම පා එහෙ මෙහේ සොලවයි,වාඩි වෙයි,හිටගනියි, මේ වෙනස අප්පච්චීත් දුටු සෙයකි..

අද නුවර ලොකු දොස්තර මහත්තැන්ට එන්ට කියලා පයින්ඩයක් යවපන් කොල්ලෝ...මේකාට අසනීප පාටයි...මේ කිපෙන කාලෙකුත් නොවෙයි නොවැ.

මා පයින්ම හන්දියට ගියේ නුවර පශුවෛද්‍ය වරයාට පණිවිඩයක් යැවීම පිණිසය,නැවත නිවසට පැමිනෙන්නට ගතවූ කාලය පැයක් වන්නට පුළුවන..දුරදීම නිවස වටා මහා පවුරක් බැන්දා සේ ගැමියන් එකතුව සිටිහ,ගම් තුලානේ ලොකු පොඩි සෑම දෙනාම දැඩි කම්පාවකින් සිටි බවක් දුරදීම දිටිමි..

මා අඩි වේගවත් කලෙමි..සිහියත් අව සිහියත් අතර මා කඩුල්ල පැන වත්තේ අලි ගාල දෙසට දිවීමි...අහල ගම් වල හුරු නුහුරු සෑම මුහුනක්ම එහි විය..

රාජා මහා ගිරි කුලක්ව නැඟී සිටී..රාජාට කරදරයක් අතුරු අන්තරාවක් නැත..මා තවත් ඉදිරියට ගියෙමි...රාජාගේ දෙපා යට පොඩි වෙමින් ,තැලෙමින් අප්පච්චීගේ ප්‍රාණය නිරුද්ධ සිරුරය..

රාජා අප්පච්චි පාගා මරා දමා තිබේ,කිසිවෙකුට අහලකටවත් යා නොහැකි ලෙස රාජා රුදුරු වී තිබේ..මා දණ ගසා ගතිමි...

උඹ අනන්තරීය පාපකර්මයක් කරගත්තේ...මම මහ හඬින් කෑ ගැසීමි..

බණ්ඩාරෙ අයියා අලියා පාගද්දී හෙල්ලුනේවත් නැහැ පුතේ,ඉවසං හිටියා..

ගැමියෙකු එසේ කියද්දී මා සලිත උනෙමි,කම්පා උනෙමි,සිහි මුර්ජා උනෙමි,නැවත සිහිය ලදිමි..

මට අප්පච්චී නිතරම කියූ වදනක් සිහි විය...

"මූ පෑගුවත් මං නෙමෙයි බොල දඟලන්නේ...මේං බලාපං මේ දළදා වඩම්මන පය..මයේ සරීරෙ තියන කටු එහෙම මේ දළදා වඩම්මන පයේ ඇනුනොත් මට සහ ගහනවා ......"

මා කිසිවක් නොසිතන්නට තීරණය කලෙමි....


|චමින්ද ප්‍රදීප් සිල්වා ගුණරත්න.

යලිත් එන තුරු

දසත හමනා සුළං රැළි වල අපේ මතක ඇත පාවෙලා
මසිත කලඹා නැගෙන සුසුමන් නුඹේ හිත ලග යාවෙලා
දිගත නලවා දැනෙන හසරැලි සිත සිත තව ලංවෙලා
අරුත කියනා සෙනෙහසක් ලඟ නුඹේ නම ඇත ලියවෙලා

අළුත් කඳුලක් ඇවිත් දෙනුවන් අඟින් හිද හිනැහිලා
තවත් සුසුමක් මතක පාමුල අපේ සමරුම් සිහිකලා
යලිත් තුරුලේ සැඟව ඉන්නට සිහින දකිමින් හිනැහිලා
සිතත් එක්කර යලිත් එන තුරු මම හිදිමි තව මඟබලා

ගතු නොකියමි බමරිඳුනි....

සඳ ඇති රැයෙක
පිපුණු
කඩුපුල් මලක
රොන් රස විඳින
බමරෙක්මි...

පෙති කඩා හල මල
හඬද්දි දුකින්
විඳි රස රැගෙන
ඉගිලුනා සැණෙන
ඉසිඹුවක් ලදින්
වෙන මලක් වෙතට...

කඩුපුලේ රැඳුනු
රොන් වලින් මත්ව
ඒ මලේ පෙතිද
කඩා හල විටක
හැඬුවෙ නැහැ එමල
නෙතේ රැඳි කඳුල
සැඟවුවා විගස..

2013-05-18

අම්මා....


සිතල කඳුළු මුතු පිණි සිසිලක් දැනුනා
රන් ලේ පොදක් කිරි පාටට හැරුනා
දරු සෙනෙහසක් හිස මුදුනෙම රජ කෙරුනා
අම්මා නමින් මම අද විවරණ ලැබුවා

දස මස කුස දරන් මම නුඹ ලොකෙට පිදුවා
රතු ලේ බිඳක් කිරි කර නුඹටම පෙව්වා
ඇකයේ හොවාගෙන නුඹ මහතෙකු කෙරුවා
අම්මා නමින් නුඹටම දිවි කැප කෙරුවා

සිතල වෙලාගෙන නුඹ ඇවිදින් මනස පුරා
කඳුලැලි උනයි මම පෙව් කිරි ගුණ හින්දා
පුතු එන මඟට මගේ කඳුලැලි බර වෙනදා
නිහඩව පිටව යන්නම් පුතුනේ නුඹ දුර හින්දා


෴කඩුපුල෴


ගැබ්බර කොටි දෙන කඳවුර අසල මරාදමන ලදි


හසකැන් තිලක තල් අත්තේ තියූ ලියා
සඳකැන් අරන් රෑ අහසට පැමිණි ලියා
බිඳකුත් දුකක් නැත මායිම ලිහූ ලියා
සඳකුත් මකා හැම තරුඑළි නිවූ ලියා

කල්ලඩි පැනං පෙති ගෝමර ලිහා දමා
මුල්ලඩි මකා වැලි පාවඩ ලිහා දමා
තල්අඩි ගැසූ ගැට නව දැලි දුරක දමා
කල්ලඩි පැනං සිංහල ගැබ කුසේ දමා

තල්ලත්තේ පැළලි අතර රටා වියා
රස්සාවට යුද්ධ කරන කොළඹ එයා
සින්නක්කර ගත දුන් කළු දෙමළ ප්‍රියා
උස්සන බඩ උඩ නැංගේ නැතිද එයා

ගත පමණකී සිත නැති සඳ කිඳුරාණ
සැතපුණු නිවන්නට සරතැස ඉඳුරාණ
කුස දරු හොවන බව දැනගෙන සොඳුරාණ
තිව් වෙඩි වලට පැළුනිද කුස දෙදරාණ

ඈ කොටි දෙනකි ගැබ් ගත් පසු ඉඳුරාම
මරණය උරුම රමණය කල පව හාම
අවියක් නිමිත්තක් කල පිරිමින් මේම
දුටුමන දැවෙයි උළලේනින් හද තාම.....

|CHAMINDA PRADEEP SILVA GUNARATHNE

ඈ අම්මාය.

ආකාසය ස්වේත මල් හලද්දී
ඒ සුවඳ නේරංජනාවේ දියකර
ලොවක් සුගන්ධවත් කල අම්මාය ඈ..

දස මාර සේනා සල් පිල් වලින්
උණු බත්ම ඇඟ අලවා
රහසේම කුසගින්න උහුලා
කුස පිරූ ඈ අම්මාය ඈ..

උත්පලවන්නාද,කිසා ගෝතමියද
පටාචාරාද,විශාකාවද
අම්බපාලිය නොවූ ඈ අම්මාය...

සෝපාක ,මහ ධන සිටු කරන්නට
ඇස් ඉස් මස් ලේ ඇට නහර
අන්දුන්නාය ඈ කිසිවක් නොඅසාම
කිසිවක් නොබලාම...

ඇන්දාය නොඇන්දාය
වින්ඳාය නොවින්දාය
කෑවාය නොකෑවාය
අන්ඳවා වින්දනය කොට කවාලූ
ඈ අම්මාය..

දහසක් යොදුන් ඇවිද
වියැලුණු ඟඟක්ව
මහ වැසි වසින්නටම ආකහට
දිය බිඳෙන් බිඳ වඩන
ඈ අම්මාය...

කුසිනාරාවද,බුද්ධගයාවද,ලුම්බිණියද
මහා බෝ මූලයද,

නේරංජනාවද,අචිරවතියද,සරඹුවද
මහීද ඈය..

ඈ අම්මාය.......

|චමින්ද ප්‍රදීප් සිල්වා ගුණරත්න

ගුරුතුමීට කවි දෙකක් !!


01. දුෂ්කර පළාතේ සේවයට අපේ අලුත් ගුරුතූමීට !

ඕලු මල් පිපුණ සාරියෙන් 
හැඩවෙලා
හිඳුණු වැව ළඟ වැඩහිඳින්නී.

ඩහදිය විලවුන්
තවරගෙන
දුහුවිලි කොකුම් උළාගෙන
බොරළු පාර දිගේ
ඇවිදගෙන ඇවිදගෙන ඇවිදගෙන ඇවිත්
මන්දපෝෂිත ඉස්කෝලයට
ගොඩ වැදෙන්නී.

වද කොස් ගහ යට පන්තියේ
මැලේරියා උණ හැදුන අපට
හැන්දෙන් හැන්ද අකුරු පොවන්නී.
ලෝක සිතියමේ
කටුකම්බි වැටෙන් මායිම් වුණ
මේ ඉඩෝර බිමට ඉහළින්
කළුලෑල්ලේ
වැහි වලාකුළක් අඳින්නී.
කම්කටළු කටු පඳුරු මත
සිරි පතුල් තබාගෙන
දෑත් තාලම්පොටින්
අමතක නොවන තාලය තබන්නී.
අලුත් කවියක් වෙලා
පරඬැල් පෙළපොතේ හිනැහෙන්නී.

විවේක කාලයේ දී
ගුරු පුටුවේ වාඩිවෙයි.
දිගු නියෙන්
රොටී ගෙඩියේ මලකඩ ගලවගෙන
මුතු දෙපොලින්
හිමිහිමින් හපයි.

මේ අමාවකේ
පුන්සඳක් වී අහස පුරා පායන්ට
අප හැවොම වඩාගෙන නුඹ
අලියා නොයන මග දිගේ ම
ඉහළට නගියි.

ගුරුතුමී
ඔය අලුත් සාරි පොටේ සෙවණැල්ල
ඉස්කෝල වත්තේ බිම පුරා ම
හැමදා ම එලී තියෙයි.
ඔන්න කටුකම්බි මල් වැලෙත්
සතුටක් පිපීගෙන එයි !




02. දුෂ්කර සේවේ නිමා වී අලුත් ඉස්කෝලෙකට යන අපේ ගුරුතුමීට !


බොර ඇළෙන්
යටිපතුල් දොවා ගත්තා
වලාකුළු ඇටසැකිලි ඈත්කර කර නුඹ
කන්ද උඩින් එබී
පෘථිවිය දිහා බැලුවා.
හැමදාම
අපේ පොල් අතු ඉස්කෝලෙ දැක්කා


කටුඉඹුල් පතොක් ගස් පීර පීරා
කරත්ත පාර දිගේ ඇවිදගෙන ඇවිත්
ආයෙමත් එක මොහොතක
අපේ පුන්චි ගම්මානෙට ගොඩවෙන්න මිස්.


ඇවිත් නියඟය
හෙණ්ඩුවෙන් අනින කොට නිලවලට
පැන ඇවිත් පිපාසය
ලේස් පටියෙන් බෙල්ල මිරිකයි.
කිරි දුන්නෙ මේ අපට
නුඹ තමයි මිස් එතකොට


කළුලෑල්ල පුරාම
සුදු පාට රටහුණු මල් පිපුණාම
මල්වලට සුවඳ ලැබෙන්නේ
පාසලේ පොඩි ළමුන්ගෙන්ය කීවේ
නුඹයි මිස්


අවසන් සීනුව
වැදුණු පසු
නළ ළිඳක් වෙලා
හදවතේ පතුලින්ම වතුර ඇද ඇද
ශිෂ්යත්ව පන්තියේ පාත්තියට
හැමදාම ඉස්සේ නුඹයි මිස්


විවේක වෙලාවට
බඩගින්න
බුරුම කට්ටෙන් කුසපොත්ත හිල් කරන
ළමුන් පෙනුණේ
නුඹට විතරද මිස් ?
බත් පතින් ත්රීපෝෂ අරගෙන
කටින් කට අපට කැව්වේ නුඹයි මිස්.


දවසක්
ඉස්කෝලෙ කිරි ගහේ
පාත අත්තක
ගමට පනා මලක් පිපුණා
සමනළුන් කෝටියක්
ඉගිළුණා නුඹෙ සිතේ
ඒක අපි දැක්ක මිස්


අලුත් සාරි පොටින්
අපේ කඳුළු පිහදැම්ම ගුරුතුමී
ඇයි මහා වැස්සක්
ඔය ඇහේ අද
මේ බලන්ට
අපි ඔක්කෝම
දහයෙන් එකොළහට පාස් වුණා මිස්
කොයි සල්පිළෙන් නෙළා ගත්තාද
මේ තරම් පලතුරු අපට


දිවි පොතේ තව පිටක්
ගැලවිලා බිම වැටුණා තමයි.
කළු ලෑල්ලේ තෙත වලාකුළු ඇන්ඳ අත
අනේ අපට පෙන්නන්ට මිස්
ඒදණ්ඩෙන් එගොඩ වෙලා
දුර ඈත අලුත් ඉස්කෝලෙට යන කොට
අතින් මේ කවිය
තනියට ගෙනියන්ට මිස්.

වෙදමහත්තයා මැරුණා !




සමහරු කිව්වේ පත අට එකට හිඳ හිඳ අමුර්තය හද හද හිටියදී මොකක්දෝ විෂ වෙලා මැරුණා කියලයි.
හෙණරාජ තයිලය පුපුරලා තමයි මැරිලා හිටියේ කියලා කටකතාවකුත් හොරෙන් හොරෙන් ඉගිළුණා.
සමහරු කිව්වේ බෙහෙත් හොයන්ට කැලේට ගිහිං උණකට්ටක් ඇනිලා වැඩේ වුණා කියලා.
තවත් සමහරු කිව්වේ ළිඳෙන් බෙහෙත් වතුර නනා සිංහයා වගේ වීර කේසර හොලව හොලවා සිටිද්දී ඇස්වහ කටවහ වැදිලා එතනම නැතිවුණා කියලා තමයි.
තවත් කට්ටියක් කිව්වා යකා ගහලා කියලා. තවත් කට්ටියක් කිව්වා මැතිරිල්ලක් වැරදිලා බූත බලවේගයක් නිසා ඇස් පිහාගත්තා කියලා.
තවත් කට්ටියක් කිව්වා රට ජාතිය එපා වෙලා උන්හිටිගමං මැරිලා වැටුණා කියලත්.
කට්ටියක් මොකුත් හිතාගන්ට බැරිව හිටියා, කටවල් ඇරගෙන.

කොහොම වුණත් වෙදමහත්තයා මැරුණා. නැතිවුණා.

වෙදගෙදර, වෙදමහත්තයා වගේම පරණ සාලය මැද, වෙදමහත්තයා උඩබැල්ලෙන් අත්දෙකම බඩ උඩ තියාගෙන නිදි.
ඒ අත්දෙකන් තමයි කාටවත් හොඳ කරනවා තියා හිතන්ටවත් බැරි වුණ ඖෂධහාමිගේ බගන්ධරාබාධය එක ඇසිල්ලෙන් හොඳ කළේ, කජු කන්නා වගේ.
ඒ අත් දෙකෙන් තමයි කහඹිලියා ගෑවුණා වගේ දඟලපු, කැරකුණු, සක්කරවට්ටන්, සරුන්ගල් එතනාගේ බඩවැල් ඇඹරිලා හැදුණු අන්තර්ගන්ඨි ආබාධය නිට්ටාවට හොඳ කළේ.
ඒ අත්දෙකෙන් තමයි රන්බණ්ඩෙගේ පපුව පතුලේ හැංගිලා තිබුණ විරහා උල ඇරං දැම්මේ.
ඒ අත්දෙකෙන් තමයි ඉපදෙන්නෙ නැතිව මාස හැටහතරක් බඩේ හිටිය පුන්චා එළියට ඇරං මිනිහෙක් කළේ.
ඒ අත්දෙකෙන් තමයි ලොකුහාමුදුරුවෝ නිවන් දකිනකම්ම උන්නාන්සේට යෙහෙන් සංසාරය ගෙවාගන්න බෙහෙත් කළේ. මහෝෂධ හැරමිටියක් වුණේ.
වෙදමහත්යාගේ ඒ අත්දෙකට බැරිවුණා කවදාවත් පහළ කඩේ මුදලාලිගේ පපුවේ හිරවෙලා තිබුණ ලෝභකමේ මළකඩ යකඩ සුරය ඇරං දාන්ට. (ගම්මු කිව්වේ එහෙමයි)
ඒ වුණාට ඒ අත්දෙකට කරන්න බැරි වුණ දේවල් තවත් තියෙනවා…………..


ගමේම කට්ටිය එකතුවෙලා මරණාධාර සමිතියේ හට් එක ගෙනල්ලා වෙදගෙදර පරණ බිත්තිවලට හේත්තු කරලා ගැහැව්වා. කළුවර ආවා. තරු මිනී පහන් දැල්ලුවා. පුන් සඳ හරි රවුම් මල්වඩමක් අහසට ගෙනාවා. අමුත්තෝ ආවා ගියා. තේ හැදුවා, බෙදුවා. මළ බත් ගෙනාවා. ‘අනේ හෆෝයි’ කිව්වා. ‘සංසාරේ……..!’ කිව්වා. මහපොළොව කම්පා වුණා. ගස්ගල් දෙදරුවා. ජේමිසාලා පිළිකන්න පැත්තේ බූරුවා ගහන්ට පටන් ගත්තා.

ටිකවෙලාවකින් හතේ හත වැදිලා ජේමිසා වයිරයේ පිහිය ඇරං පබිලිසාට අනින්ට පැන්නා, පොරකුකුළා වගේ තටු ගහගෙන. රා කළ විස්සක් තිහක් බීලා හිටපු පබිලිසාත් කුලප්පුවෙලා පලිගැනීමේ කිනිස්සෙන් ජේමිසා සුන්නද්දූලී කරන්ට පැන්නා, දූලි මතුකරගෙන, දූලි කාගෙන. වාතය කලතාගෙන. වම්නේ දාගෙන. ඔක්කොම සමගිවෙලා දෙන්නා දෙපැත්තට වෙන්කරන්ට හැදුවා. තල්ලු කළා. කරෙන් ඇද්දා. බෙල්ලෙන් ඇද්දා. මොන……… කීයටවත් දෙන්නා හිතුව විදිහට දෙපැත්තට කරන්ට බැරිවුණා……….. ලෝක යුද්ධය වගේ ගොහොරිය පැතිරුණා. උඩහාගමට ගියා. පල්ලයාගමට ගියා. තරුණයෝ අතට ගියා. මහල්ලන් අතරට ගියා…වායුගෝලයට ගියා. ජල ගෝලයට ගියා. ශිලාගෝලයට ගියා…….. කාලගෝට්ටිය කීයටවත් ඉවසන්ට බැරිම තැන උන්හිටිගමන් වෙදමහත්තයා දෙණෙන් නැගිට්ටා. නැගිටලා සිංහයා වගේ පැන්නා ගොහොරිය මැදට. “බොල, අහකට වෙයව්” . … වෙදමහත්තයා ඇන්නා ජේමිසාගේ මූණටම. පබිලිසා යටිබඩ අල්ලාගෙන ඇදවැටුණා. මීක් කියලා සද්දයක් නැති වුණා. ලෝක යුද්ධය නැතිවුණා. සකල ලෝකධාතුවම නැවතුණා. “මැරිලාවත් නිදහසේ ඉන්ට නෑ” වෙදමහත්තයා ගොරවලා වටේටම බලලා ආයෙත් නිදාගන්න ගියා දෙණ ඇතුළට.

වෙදමහත්තයා උඩබැල්ලෙන් අත්දෙකම බඩ උඩ තියාගත්තා.


වෙදමහත්තයාගේ දුව ගියා මෙඩිකල් ෆැකල්ටියට. ඊට පස්සේ නිර්වාණය හොයාගෙන පිටරට ගියා, ලෙක්චරයෙක් එක්ක. උගේ කරේ එල්ලිලා. ගියා ගියාමයි ආවේ නෑ. වෙදමහත්තයා  ප්ලෑන්කළේ කවදාහරි දුව ළඟ අවසන් හුස්ම හෙලන්ට.

වෙදමහත්තයාගේ පොඩි පුතා අගනගරෙට ගියා. ‘සදහම්’ කියන හෝටලය පටන් ගත්තා. තරු තුනක් එල්ල ගත්තා. ඊට පස්සේ තව වෙනකන් මිනිහට හුස්මක් ගන්ට බැරි වුණා, වැඩ. වැඩ. වැඩ. පින්කම්. වෙදමහත්තයා කවදාහරි සාස්තරේ දෙන්ට හිටියේ මිනිහට. මිනිහගේ ඇඟේ තිබුණා ඒ සාස්තරේ පිහිටන මංගල ලකුණු. (කොහෙද වෙදමහත්තයා ඊට කලින් ඇස් පිහාගත්තනේ)

ලොකුපුතා හොරා……….. ඇන්ටික් බඩු ගන්න සුද්දෙකුට වෙදමහත්තයාගේ පුස්කොළපොත් ඔක්කොම විකිණුවා. විකුණලා ආල කැක්කුමට බෙහෙත් හොයාගෙන ගියා රට ගෑනු හොයාගෙන, මඩම් බෙහෙත් ශාලාවලට. අන්තිමේදී රටබෝතලයක් ගිලිලා වීදුරු දිරවන්නේ නැතිව මිනිහා මළා මරලතෝනි දීගෙන, මහපොළොව බදාගෙන, කෙළ හලාගෙන.

වෙදහාමිනේ මේවා වෙදගෙදර බුදුකූඩුව ළඟ බිත්තියේ රාමුවෙලා වසර විස්සක් තිහක් බලාගෙන හිටියා එකදිගට. වෙදමහත්තයා හිතුවේ වෙදහාමිනේ දවසට කිහිප වතාවක්ම වෙදමහත්තයාට බණිනවා ඇති කියලයි. ‘දරුවන් හදාගන්ට බැරි වුණ වෙදා…..’ එහෙම ඇහෙන්ට පටන් ගත්තා වෙදමහත්තයාගේම කන්වලට, පස්සෙ පස්සෙ දවස්ට දෙතුන් විඩ.

කර්ම ලෙඩේට බෙහෙත් දන්නෙ නැති නිසා වෙදහාමිනේ කලින්ම මළා තමයි. වෙදමහත්තයා පටාචාරා ගැන හිතලා හිත හදාගත්තා. ‘ඔහොම තමයි භයානක සංසාරේ’

අලුත් ඩිස්පෙන්සරිය, වෙදගෙදරට හැරෙන් බ්‍රහ්ම මාවත ළඟ ඉදිවුණා. ඩොලර් වගේ රවුමට ඊට උඩින් හඳ පෑයුවා. වෙදමහත්තයා නාකි වුණා. අන්තිමේට වෙදමහත්තයා මැරුණා. ඔහොම තමයි භයානක සංසාරේ ! ඉපදෙනවා. මැරෙනවා.

වෙදගෙදර වෙදමහත්තයා උඩබැල්ලෙන් අත්දෙකම බඩ උඩ තියාගෙන නිදි. හැබැහින් වාගේම නිදි. හම රැලි ගැහිලා. ටිකක් කුද වෙලා. අත් වෙවුලනවා. මහලුකමේ ලෙඩේ හැදිලා. ඔව්, වෙදමහත්ත්යා දෙණ ඇතුළේ හොඳටම නිදි.


ගමේම කට්ටිය එකතුවෙලා මරණාධාර සමිතියේ අනික් හට් එකත් ගෙනල්ලා වෙදගෙදර පිළිකන්න පැත්තේ බිත්තිවලට හේත්තු කරලා ගැහැව්වා. කළුවර ගල්වුණා. තරු මිනී පහන් දැල්ලුවා. සමහර තරුවල පහන්තිර ගිනිගත්තා. පුන් සඳ හරි රවුම් මල්වඩම බිම අතෑරියා. හඳෙහි තෙල් කටාරමේ තෙල් ගොජදැම්මා. ජේමිසාලා පිළිකන්න පැත්තේ බූරුවා ගහන්ට පටන් ගත්තා. පබිලිසා ඔට්ටු ඇල්ලන්ට පටන් ගත්තා. ඊට කලින් බූරුපොළේ ඔක්කොම එකතුවෙලා ආයේ වෙදමහත්තයාට ඇහැරෙන්ට බැරි විදිහට පෙට්ටිය වහලා සීල් කළා. ඒ වටේට ‘වයධම්මා සංකාරා’ බැනර් එක කීප පාරක් එතුවා.