ගසක් නැති ඈ මලක් පැතුවා ය...

අත්ල ගිලිහී ගිය මටසිලිටු බව
සක යොමා ඔබ මොබ
ඉඳින් මල් ගස කිමද ඔරවන
මලක් වන්නට බැරිද ඈ හට.!

දන්නේ ඉහළ යාමක්
පමණමද ඔය කුරිරි තුරු හිස
කිම පාත් නොකරන
මදක් අතුරා කරුණාව හදවත.!

පරවුණු විට පමණක්ය
කිම නොහෙළන්නේ නැවුම් මල් බිම
ඈ පතන්නේ බුදුන් පුදනටම මිස
සළෙලුන්ට පුදන්නට නොවේ නුඹ!

තුත්තිරි උනත් දිරි ගෙන
මුමුණන තාල විමසන
මලක් දීගත නොහැකි තැන
සකට දිවි දී දුකින් මිය යන...!

සංසාර සක අත්වාරු ගෙන
තුරු පාමුලම මලක් පමණක් යදින
කිම යොමා දෑත් ඉහළට
තුර නුඔ පතනවාද පාද ඈ වෙත...!