අහංකාර කිරිල්ලී...

නපුරු නුඹ...෴

කටකාර විහිළුකාර නුඹ....♥

පමාව...

හසරැල්ල ඔබම නම්

මන්ද ? කඳුළැල්ල වී

සැනසිල්ල ඔබම නම්

මන්ද ? ලතැවිල්ල වී

ගඟුලැල්ල ඔබම නම්

මන්ද ? රුදු රැල්ල වී

සිතුවිල්ල ඔබම නම්

මන්ද ? අසලම රැදි රැදී

*****නිශා*****

මම හිදිමි තව මඟබලා

දසත හමනා සුළං රැළි වල අපේ මතක ඇත පාවෙලා
මසිත කලඹා නැගෙන සුසුමන් නුඹේ හිත ලග යාවෙලා
දිගත නලවා දැනෙන හසරැලි සිතට සිත තව ලංවෙලා
අරුත කියනා සෙනෙහසක් ලඟ නුඹේ නම ඇත ලියවෙලා

හමන මදනල සියුම් සියුමැලි නුඹේ වත ලඟ රැව්දිලා
නඟන සුසුමන් කඳුළු අමුණපු අපේ මතකය සමරලා
ගලන හසරැලි මුවින් ගිලිහි නුඹේ හිත ලඟ නැවතිලා
හදන මන්දිර මතක පාමුල අපේ හීනය බොඳකලා

අළුත් කඳුලක් ඇවිත් දෙනුවන් අඟින් හිද හිනැහිලා
තවත් සුසුමක් මතක පාමුල අපේ සමරුම් සිහිකලා
යලිත් තුරුලේ සැඟව ඉන්නට සිහින දකිමින් හිනැහිලා
සිතත් එක්කර යලිත් එන තරු මම හිදිමි තව මඟබලා

තනිකමට තනි වෙන්න

තනිකමට තනි වෙන්න

තව තවත් ඉඩ දෙන්න

මතකයට නුඹ ඇවිත් 

එපා හිත රිදවන්න

ඉනාවක් වු හිනාවෙන්

එපා නෙත හඬවන්න

මගේ නොවුනත් ඔයා

සදා සතුටෙන් ඉන්න

___නිශා___

අභිනික්මන් කල පෙම...

යශෝදරාවක් වී ඉන්නට මා පැතුවත්
ඔබමයි බැමි බිඳදා ආවේ මවෙත
පෙර භවයන් පුරා පැතූ ලෙසින්
අවසර දෙන්නම් මා ප්‍රියේ
මේ භවය හෝ අභිනික්මනට
මගෙන් වෙන්ව ගොස්
සසර දුකින් එතෙර වන්නට...

විප්ලවයේ දරුවෝ....

අලුයම

නිදිගැට බිඳින්නට පවා

ඉඩක් නොමැතිව

ඈතීන් ඇහෙන

ජීප් රියේ ශබ්දයෙන් පිබිද

වෙල් නියර දිගේ

ලන්දට දුවන...

උණු බත් කටක්

කාලෙකින් නොකෑ

උඹට බඩගිනි නොවෙද

මගේ පුතේ

හූල්ලයි අම්මා

චීත්තයෙ කොණින්

කඳුලු පිහලමින්...

උලමුන් කෑගසන

රාත්‍රියෙ වියරු බව

කියන්නට දෝ ඇවිත්

උඩු බුරයි බලු රැළම

පහන් වැටියක් පවා

නොදැල්වෙන රාත්‍රියෙ...

බර අඩි සපත්තුව

බොරළු වල ගැටෙද්දී

කණ් අඩි හිරකරයි

වැල් කැඩුණු ඇදේ හුන්

ම,පුතු දිවගොස්

කොට බිත්තයෙන් එපිට

සැඟව යයි...

හිතන්නටවත් ඉඩක් නැති

අහේතුක වෙලාවේ

කුදලාන ගියේ ඇයි

මා පුතුන්

සඳ රාහු අල්ලලා

කළුවරක් ඇඳෙද්දී

වෙඩි හඬක් ඇසුණෙ ඇයි

ඈත වෙල් මණ්ඩියෙන්...

අප්පච්චී මිල්ලන් ගොඩ රාජාට පැරදිණි..

ඔය හෙන්ඩුව අහක් කොරාං බොල හෙන්ඩු වලින් අලි බය කොරන්න පුළුවං. හීලෑ කොරගන්ට බෑ,සතා සිව්පාවට කරුනාව මෛත්‍රිය දක්වපං

රාජා නතුකරගන්නට හෙන්ඩුව මාතට ගත් සෑම විටකම වාගේ අප්පච්චිගේ මුවින් පිටවූයේ එවදන්ය,

ගං තුලානේ කොයි අහු මුල්ලක හෝ පොල් ගසක් ,කිතුලක්,කැපූ බැව් දැනගත් වහාම අප්පච්චී ක්ශනයකින් එහි යයි,යොදුන් ගනන් දුර ,අතු ,බඩ ඔසවා එයි,පසුව ඔහු විඩා නිවන්නේ රාජා තලු මරමින් එය බුදිද්දී ය,

පොල් අතු හැමදාම නැත,එහෙව් දවසට මහන්සිය .කාන්සිය,රැය දවාල නොබලාම මූකලානේ කරක් ගසයි,නානාවිධ අතු ඉති කඩා එයි,අප්පච්චිගේ පය ගෙවෙන්නේ විල්ලුද නොමැති මහ පාරටත්,අතු ඉති සොයා මූකලානටත්,ගම් තුලානටත් ය,

අත්ල වේළුනු පොල් ගෙඩියක් වාගේ ගොරහැඩිය,රළුය.

බොලෑ අප්පච්චිය ඔය හස්ති රාජයා හින්දා කිරි එරෙන්නැති එක පුදුමයි,ගම්මු නිතරම එසේ කියයි,

ගම්මුන් එසේ කීවත් ගම්මුන් රාජාට තිබෙන්නේ අසීමිත ගෞරවයකි,සෙනෙහසකි,භක්තියකි...දළඳා වඩම්මන හස්ති රාජයා අපේ ගමේය කියන්නේ උන් දැඩි භක්තියෙනි,

පෙරහැර කාලවලට අප්පච්චීටත්,රාජාටත් අසීමිත වැඩ රාජකාරී ය,හස්තිරාජයාගේ ඇඳුම් පිළිවෙලය,පිරිසිඳුය,නමුදු අප්පච්චී ඔහු කෙරෙහි එතරම්ම උනන්දුවක් නැත,

අප්පච්චී රාජාගේ පිට නැඟී ගමන් ගියානම් කලකට ඉහතය,මා දන්නා තරමින් මෑත ඉතිහාසයේ එවන් දිනයක් නොතිබිනි,මා කිහිප විටක්ම රාජාගේ පිට මතින් යෑමට අවසර ඉල්ලූ නමුදු සෑම විටම අප්පච්චි කීවේ,මේ දළඳා වඩම්මන පිටේ උඹලට යන්න...උඹලට අමු කැවිලද? කියා ය.

හෙන්ඩුව නාම පදයක්ම වී ගෙයි මුල්ලේ විය,එය රාජාගේ සිරුර කිසිදා ස්පර්ශ කර නැත,

උන්නත් දාහයි මළත් දාහයි කියන්නේ අලින්ට නේද මාමේ'යි කොලු ගැටයෙකු ඔච්චමට විමසූ විට අප්පච්චී අසීමිතව කේන්ති ගනියි,"බොලෑ අම්මණිඩිට තමයි එහෙම කියන්නේ'යි අප්පච්චි කියන්නේ පුපුරමිනි,

මූ ගිය ආත්මෙක මගේම දරුවෙක්..මං මේකා බලාගන්නේ රාජකාරියටම නෙමෙයි බොලව්,අපිට හරි හමං දකින්නවත් පින් නැති දළඳා වහංසේ මූ පිට උඩ තියං වඩම්මන්න තරං පිං කොරලා තියනවා,සතා උනත් පිං නැත්නම් මෙහෙම පිනකට දායක වෙන්ට පුලුවනෑ..

අප්පච්චී දින පතා රාජා ඔයට ගෙන ගොස් නහවනු ලබයි,මේ සියල්ල ඔහු ඉටු කරන්නේ දැඩි භක්තියෙනි,සෙනෙහසිනි..,

අලි මන්තර ,හෙන්ඩු,අලි භාශා ඔහු රාජා වෙනුවෙන් භාවිතා කරන්නේ නැත,පාරම්පරික ඇත් ගොව්වෙකු වන අප්පච්චී අලි මන්තර හොඳින් දන්නා මුත් රාජා කෙරෙහි එම සිද්ධාන්ත වලංගු කොට ගන්නේ නැත,වරෙන් පුතා...කාපං පුතා..නැඟිටපන් පුතා...ආදී වූ බස් පමණක්ම අප්පච්චී රාජා හා කටයුතු කිරීමේදී භාවිතා කරයි.

රාජා සද්ධන්ත කුලයේ මංගල හස්තියෙකි,සත්පොලක් බිම ගෑවෙයි,හිස මනා ලෙස කුළු දෙකකට බෙදී තිබේ..එක් විසි වියැති සවිමත් මේ ගිරි ශිකරය කුඩා දරුවෙකු මෙන් අප්පච්චීට නතුය,අවනතය,

දළදා පෙරහැර අවසන් ය,විඩා බර කාලයක අවසන රාජා වෙනදාට වඩා අසහනකාරී තත්වයකින් සිටි බවක් දැණින,නමුදු වැඩි කලබලයක් නැත,මුත් වෙනදාට හැල්මේ සිටින රාජා අද නිතරම පා එහෙ මෙහේ සොලවයි,වාඩි වෙයි,හිටගනියි, මේ වෙනස අප්පච්චීත් දුටු සෙයකි..

අද නුවර ලොකු දොස්තර මහත්තැන්ට එන්ට කියලා පයින්ඩයක් යවපන් කොල්ලෝ...මේකාට අසනීප පාටයි...මේ කිපෙන කාලෙකුත් නොවෙයි නොවැ.

මා පයින්ම හන්දියට ගියේ නුවර පශුවෛද්‍ය වරයාට පණිවිඩයක් යැවීම පිණිසය,නැවත නිවසට පැමිනෙන්නට ගතවූ කාලය පැයක් වන්නට පුළුවන..දුරදීම නිවස වටා මහා පවුරක් බැන්දා සේ ගැමියන් එකතුව සිටිහ,ගම් තුලානේ ලොකු පොඩි සෑම දෙනාම දැඩි කම්පාවකින් සිටි බවක් දුරදීම දිටිමි..

මා අඩි වේගවත් කලෙමි..සිහියත් අව සිහියත් අතර මා කඩුල්ල පැන වත්තේ අලි ගාල දෙසට දිවීමි...අහල ගම් වල හුරු නුහුරු සෑම මුහුනක්ම එහි විය..

රාජා මහා ගිරි කුලක්ව නැඟී සිටී..රාජාට කරදරයක් අතුරු අන්තරාවක් නැත..මා තවත් ඉදිරියට ගියෙමි...රාජාගේ දෙපා යට පොඩි වෙමින් ,තැලෙමින් අප්පච්චීගේ ප්‍රාණය නිරුද්ධ සිරුරය..

රාජා අප්පච්චි පාගා මරා දමා තිබේ,කිසිවෙකුට අහලකටවත් යා නොහැකි ලෙස රාජා රුදුරු වී තිබේ..මා දණ ගසා ගතිමි...

උඹ අනන්තරීය පාපකර්මයක් කරගත්තේ...මම මහ හඬින් කෑ ගැසීමි..

බණ්ඩාරෙ අයියා අලියා පාගද්දී හෙල්ලුනේවත් නැහැ පුතේ,ඉවසං හිටියා..

ගැමියෙකු එසේ කියද්දී මා සලිත උනෙමි,කම්පා උනෙමි,සිහි මුර්ජා උනෙමි,නැවත සිහිය ලදිමි..

මට අප්පච්චී නිතරම කියූ වදනක් සිහි විය...

"මූ පෑගුවත් මං නෙමෙයි බොල දඟලන්නේ...මේං බලාපං මේ දළදා වඩම්මන පය..මයේ සරීරෙ තියන කටු එහෙම මේ දළදා වඩම්මන පයේ ඇනුනොත් මට සහ ගහනවා ......"

මා කිසිවක් නොසිතන්නට තීරණය කලෙමි....


|චමින්ද ප්‍රදීප් සිල්වා ගුණරත්න.

යලිත් එන තුරු

දසත හමනා සුළං රැළි වල අපේ මතක ඇත පාවෙලා
මසිත කලඹා නැගෙන සුසුමන් නුඹේ හිත ලග යාවෙලා
දිගත නලවා දැනෙන හසරැලි සිත සිත තව ලංවෙලා
අරුත කියනා සෙනෙහසක් ලඟ නුඹේ නම ඇත ලියවෙලා

අළුත් කඳුලක් ඇවිත් දෙනුවන් අඟින් හිද හිනැහිලා
තවත් සුසුමක් මතක පාමුල අපේ සමරුම් සිහිකලා
යලිත් තුරුලේ සැඟව ඉන්නට සිහින දකිමින් හිනැහිලා
සිතත් එක්කර යලිත් එන තුරු මම හිදිමි තව මඟබලා

ගතු නොකියමි බමරිඳුනි....

සඳ ඇති රැයෙක

පිපුණු

කඩුපුල් මලක

රොන් රස විඳින

බමරෙක්මි...

පෙති කඩා හල මල

හඬද්දි දුකින්

විඳි රස රැගෙන

ඉගිලුනා සැණෙන

ඉසිඹුවක් ලදින්

වෙන මලක් වෙතට...

කඩුපුලේ රැඳුනු

රොන් වලින් මත්ව

ඒ මලේ පෙතිද

කඩා හල විටක

හැඬුවෙ නැහැ එමල

නෙතේ රැඳි කඳුල

සැඟවුවා විගස..

අම්මා....

සිතල කඳුළු මුතු පිණි සිසිලක් දැනුනා
රන් ලේ පොදක් කිරි පාටට හැරුනා
දරු සෙනෙහසක් හිස මුදුනෙම රජ කෙරුනා
අම්මා නමින් මම අද විවරණ ලැබුවා

දස මස කුස දරන් මම නුඹ ලොකෙට පිදුවා
රතු ලේ බිඳක් කිරි කර නුඹටම පෙව්වා
ඇකයේ හොවාගෙන නුඹ මහතෙකු කෙරුවා
අම්මා නමින් නුඹටම දිවි කැප කෙරුවා

සිතල වෙලාගෙන නුඹ ඇවිදින් මනස පුරා
කඳුලැලි උනයි මම පෙව් කිරි ගුණ හින්දා
පුතු එන මඟට මගේ කඳුලැලි බර වෙනදා
නිහඩව පිටව යන්නම් පුතුනේ නුඹ දුර හින්දා