ඈ අම්මාය.

ආකාසය ස්වේත මල් හලද්දී
ඒ සුවඳ නේරංජනාවේ දියකර
ලොවක් සුගන්ධවත් කල අම්මාය ඈ..

දස මාර සේනා සල් පිල් වලින්
උණු බත්ම ඇඟ අලවා
රහසේම කුසගින්න උහුලා
කුස පිරූ ඈ අම්මාය ඈ..

උත්පලවන්නාද,කිසා ගෝතමියද
පටාචාරාද,විශාකාවද
අම්බපාලිය නොවූ ඈ අම්මාය...

සෝපාක ,මහ ධන සිටු කරන්නට
ඇස් ඉස් මස් ලේ ඇට නහර
අන්දුන්නාය ඈ කිසිවක් නොඅසාම
කිසිවක් නොබලාම...

ඇන්දාය නොඇන්දාය
වින්ඳාය නොවින්දාය
කෑවාය නොකෑවාය
අන්ඳවා වින්දනය කොට කවාලූ
ඈ අම්මාය..

දහසක් යොදුන් ඇවිද
වියැලුණු ඟඟක්ව
මහ වැසි වසින්නටම ආකහට
දිය බිඳෙන් බිඳ වඩන
ඈ අම්මාය...

කුසිනාරාවද,බුද්ධගයාවද,ලුම්බිණියද
මහා බෝ මූලයද,

නේරංජනාවද,අචිරවතියද,සරඹුවද
මහීද ඈය..

ඈ අම්මාය.......

|චමින්ද ප්‍රදීප් සිල්වා ගුණරත්න